O ozonie

Ozon (tritlen) stanowi najskuteczniejszy, a zarazem naturalny środek, za pomocą którego możliwe staje się pozbycie nieprzyjemnych zapachów, bakterii, roztoczy i alergenów znajdujących się w naszym otoczeniu.

Został odkryty w 1839 roku przez niemieckiego chemika Christiana Friedricha Schönbeina, który jako pierwszy opisał właściwości tego niebieskiego gazu.

Skład chemiczny ozonu tworzą trzy atomy tlenu.
W stanie wolnym występuje w atmosferze, szczególnie w jej górnej warstwie, dzięki czemu chroni nas przed szkodliwym wpływem promieni słonecznych. Ponadto wydziela się również podczas elektrolizy wody, a także pod wpływem wyładowań elektrycznych w atmosferze.

Ozon to słowo zaczerpnięte z języka greckiego. Tłumaczy się je jako pachnący, dlatego
we współczesnym świecie nazwa ozon została nadana gazowi (odmianie tlenu) o charakterystycznym zapachu i błękitnej barwie.

Ozon może występować również jako ciecz, wtedy ma barwę niebiesko-czarną lub jako ciało stałe, wtedy jest fioletowo-czarny.

Ozon powstaje naturalnie w powietrzu pod wpływem wyładowań elektrycznych. Wytwarzają go też spienione morskie fale oraz wodospady.

W powietrzu, którym oddychamy, stężenie ozonu jest bardzo niskie, toteż nieszkodliwe i wynosi od 0,001-0,003 ppm (parts per milion, czyli na milion cząsteczek powietrza przypada tylko jedna cząsteczka ozonu). Jako ciekawostkę podać można fakt, że w górnych warstwach atmosfery, na wysokości 20-50 km to stężenie wynosi 10-20 ppm.

W sposób sztuczny ozon uzyskać można w pewnych reakcjach chemicznych zachodzących w generatorach ozonu. Są to urządzenia, które wytwarzają ozon, zwane też krócej: ozonatorami. I tak jak naturalny ozon pochłania szkodliwe promieniowanie ultrafioletowe, tak ten wytworzony przez człowieka służy mu w walce z chorobotwórczymi ustrojami (bakteriami, wirusami, grzybami) oraz niepożądanymi zapachami. Dzieje się tak, ponieważ gaz ten jest silnym utleniaczem, niepalnym i dobrze rozpuszczającym się w wodzie.

Skąd jego skuteczność?

Otóż inaczej działa na organizmy jednokomórkowe i wielokomórkowe o małej specjalizacji komórek niż na człowieka i inne organizmy o wyższym stopniu rozwoju. Dlatego niszczy wirusy, grzyby, bakterie, ale jest bezpieczny dla człowieka.

Aby ozon okazał się szkodliwy dla ludzi (i wywołał bóle głowy, podrażnienia nosa, gardła, oczu) jego stężenie musiałoby wielokrotnie przekroczyć dopuszczalne normy. Kiedy stosują go profesjonaliści, zachowując wymagane środki ostrożności, nie ma praktycznie niebezpieczeństwa dla zdrowia i życia ludzkiego.
Ozon ulega samoczynnemu rozkładowi do postaci tlenu.

Zabiegowi ozonowania poddawane są pomieszczenia, pojazdy oraz woda.

Dzięki ozonowaniu usuwamy:

• powodujące dyskomfort zapachy (nawet tak silne jak te po pożarach lub zalaniach);
• pleśnie, grzyby;
• różnego rodzaju alergeny;
• bakterie, wirusy;
• odór dymu papierosów i cygar;
• czad.

Za pomocą ozonu można zdezynfekować nie tylko różnego rodzaju pomieszczenia, ale także owoce, warzywa, mięsa, wodę oraz powietrze. Ozonowanie żywności przedłuża jej okres przydatności do spożycia.

Ozonowanie wody usuwa z niej nieprzyjemny smak i zapach oraz przywraca jej przejrzystość. Zabieg ten stosowany jest np. na basenach. Zmniejsza zużycie środków chemicznych o 80%. Jest tańszy niż chlorowanie. Nie powoduje podrażnienia oczu, nie wysusza skóry i nie niszczy kostiumów kąpielowych. Jego działanie w porównaniu z chlorem jest 50 razy skuteczniejsze i 3000 razy szybsze.

Podsumowując: ozonowanie jest bezpiecznym dla zdrowia i życia człowieka sposobem dezynfekowania wody, żywności, pomieszczeń oraz pojazdów. Dzięki niemu poprawić można komfort życia alergików i pozbyć się różnego rodzaju odstręczających, szkodliwych zapachów, np. nikotyny, zgnilizny, pleśni.